Sınırları olan ancak sınırsızca tükettiğimiz doğanın yok oluşuna günbegün şahit oluşumuz, gelecekte bizi bekleyen öngörebildiğimiz zorlu yaşam koşullarına karşı kendini hazırlama durumunu mecbur hâle getiriyor. Çocukluk anıları, bir aile hatırası olarak belleklerde kalan piknikler, gölde yüzen balıkları seyrettiğimiz bir gün, kıyıya vuran dalgaların sesi, arı vızıltısı, elinde yürüyen bir karınca, seyrine doyamadığın bir manzara, dinlenmek için oturduğun bir ağaç gölgesi, bir nefes, bir uğultu, sükûnet ya da neşe… Tüm bu mekânlar yerini bedenimizi yakan kavurucu sıcağa ve yalnız bir dünyaya bıraktı. Çatlak bir yolda, tekinsiz adımlar atıyoruz. Yeşilin tonu sarının tonlarına dönüştü. Yaşam enerjisi yönünü kaybetti. Bunun yeni adı hastalık ve solgunluktu. Üzerinde yürüdüğüm bir göl, çığlıklarını duyduğum bir koca çınar. İnsan böyle bir kaderi sevmeli mi? Ya da bu bir kader olmak zorunda mı? Artık hiçbir şeye zaman bulamayan insan için zaman hiç olmadığı kadar hızlı akıyor. Zamanın da bir sınırı var, bir su damlasının olduğu gibi. Sınırlar içinde sınırsızca yaşama isteğimizin bir alegorisi Amorfati.

AMORFATİ

Amasya, İstanbul, 2020

Sınırları olan ancak sınırsızca tükettiğimiz doğanın yok oluşuna günbegün şahit oluşumuz, gelecekte bizi bekleyen öngörebildiğimiz zorlu yaşam koşullarına karşı kendini hazırlama durumunu mecbur hâle getiriyor. Çocukluk anıları, bir aile hatırası olarak belleklerde kalan piknikler, gölde yüzen balıkları seyrettiğimiz bir gün, kıyıya vuran dalgaların sesi, arı vızıltısı, elinde yürüyen bir karınca, seyrine doyamadığın bir manzara, dinlenmek için oturduğun bir ağaç gölgesi, bir nefes, bir uğultu, sükûnet ya da neşe… Tüm bu mekânlar yerini bedenimizi yakan kavurucu sıcağa ve yalnız bir dünyaya bıraktı. Çatlak bir yolda, tekinsiz adımlar atıyoruz. Yeşilin tonu sarının tonlarına dönüştü. Yaşam enerjisi yönünü kaybetti. Bunun yeni adı hastalık ve solgunluktu. Üzerinde yürüdüğüm bir göl, çığlıklarını duyduğum bir koca çınar. İnsan böyle bir kaderi sevmeli mi? Ya da bu bir kader olmak zorunda mı? Artık hiçbir şeye zaman bulamayan insan için zaman hiç olmadığı kadar hızlı akıyor. Zamanın da bir sınırı var, bir su damlasının olduğu gibi. Sınırlar içinde sınırsızca yaşama isteğimizin bir alegorisi Amorfati.