"Bize hiçbir şey yapmadılar; bizi sadece tam bir boşluğun içine bıraktılar ve herkes bilir ki, dünyada boşluğa bırakılmışlık ve terkedilmişlik kadar insan ruhuna baskı yapan başka bir şey yoktur." Satranç, Stefan Zweig. Mekân veya yer, çeşitli görüşlere göre farklı ele alınmakla beraber genelde insanı çevreden belli ölçülerde ayıran, içerisinde eylemleri sürdürmesine elverişli boş bir alan oluşturan, sınırları gözlemciler tarafından algılanabilen ‘uzay parçası’ olarak da tanımlanabilir. Tüm dünyada etkili olan yeni Koronavirüs’ün (Covid-19) toplumsal bulaşma hızını yavaşlatmak amacıyla, diğer insanlar ve canlılar ile etkileşimde bulunduğumuz, bir çok eylem gerçekleştirebildiğimiz sosyal mekânlarda bulunmak hükümetler tarafından yasaklandı. Mekânlar ve yerler boş kaldı. Alışık olmadığımız bu zorunlu durum, insanı temel alan ‘mekân’ların insansız hale gelmesi, zihnimdeki sosyal mekân görüntüleriyle, alışageldiğim insanlık halleriyle zıtlık oluşturdu. Hareket yoktu etrafta, sanki zaman durmuştu... AVM’lerde bulunan mağazalardaki insan izdihamı yerini kapalı panjurlara bırakmıştı. Yürüyen merdivenler durmuştu. Yiyecek-içecek bölümünde sıraya dizilen boş tepsilerdi insanlar yerine... Sokağa çıkmanın yasak olduğu günler caddelerde sadece ‘izinli’ insanlar ve sokak hayvanları vardı. Araçlar ve cıvıl cıvıl insan sesleri yoktu. Alışveriş yapılan dükkânların esnafı kepenk kapatmıştı. Saat kulesinin çevresinde ise kuşlar özgürlüklerini ilan etmişlerdi... Bu seride, içerisinde yaşadığım mekânlardaki alışageldiğim kalabalıklar yerine sessizliğin egemenliğini, algıladığım zıtlıkları gösterebilmeyi amaçladım.

MEKÂN ZITLIĞI

Çorum, 2020

"Bize hiçbir şey yapmadılar; bizi sadece tam bir boşluğun içine bıraktılar ve herkes bilir ki, dünyada boşluğa bırakılmışlık ve terkedilmişlik kadar insan ruhuna baskı yapan başka bir şey yoktur." Satranç, Stefan Zweig. Mekân veya yer, çeşitli görüşlere göre farklı ele alınmakla beraber genelde insanı çevreden belli ölçülerde ayıran, içerisinde eylemleri sürdürmesine elverişli boş bir alan oluşturan, sınırları gözlemciler tarafından algılanabilen ‘uzay parçası’ olarak da tanımlanabilir. Tüm dünyada etkili olan yeni Koronavirüs’ün (Covid-19) toplumsal bulaşma hızını yavaşlatmak amacıyla, diğer insanlar ve canlılar ile etkileşimde bulunduğumuz, bir çok eylem gerçekleştirebildiğimiz sosyal mekânlarda bulunmak hükümetler tarafından yasaklandı. Mekânlar ve yerler boş kaldı. Alışık olmadığımız bu zorunlu durum, insanı temel alan ‘mekân’ların insansız hale gelmesi, zihnimdeki sosyal mekân görüntüleriyle, alışageldiğim insanlık halleriyle zıtlık oluşturdu. Hareket yoktu etrafta, sanki zaman durmuştu... AVM’lerde bulunan mağazalardaki insan izdihamı yerini kapalı panjurlara bırakmıştı. Yürüyen merdivenler durmuştu. Yiyecek-içecek bölümünde sıraya dizilen boş tepsilerdi insanlar yerine... Sokağa çıkmanın yasak olduğu günler caddelerde sadece ‘izinli’ insanlar ve sokak hayvanları vardı. Araçlar ve cıvıl cıvıl insan sesleri yoktu. Alışveriş yapılan dükkânların esnafı kepenk kapatmıştı. Saat kulesinin çevresinde ise kuşlar özgürlüklerini ilan etmişlerdi... Bu seride, içerisinde yaşadığım mekânlardaki alışageldiğim kalabalıklar yerine sessizliğin egemenliğini, algıladığım zıtlıkları gösterebilmeyi amaçladım.