“Kentsel Dönüşüm haberleri her gün yapılırken çocukluğumun geçtiği Diyarbakır ‘da dönüşenleri göçlerle, halklarla, anılarla görmeye başladım. Dinlediğim hikâyeler, gördüğüm fotoğraflar beni onlarca yıl öncesine götürdü. Farklı halklar, esnaflar… Aileler… Diyarbakır ’da onlarca halk yaşarmış, şimdi yok. Dönüşüm böyle bir şey mi? Taş ustaları, zanaatkârlar, kapı işlemeleri… Şimdi nerde? Gelip gidenler; gelip gidip gelip yeniden gidenler… Onlarca yıl göç alıp verdi Diyarbakır… Dönüştü. Benim zihnimde de dönüşen şeyler var, zamanla fark ettiğim… 4 yaşındayım sanırım. Hastayım, bu hastalık bacaklarımda… Yürüyemiyorum. Evin penceresinin demir panjurlarından bacaklarımı indirip sokağı izliyorum. Erişte yapan, kapı önünü yıkayan, çöp döken, sohbet eden insanlar var. Çok mu kalabalık yoksa bana mı öyle geliyor? Başım dönüyor… Komşu kapıları kilitli değil, gürültülü. Yanı başımızda bir kilise var ama onun kapısı hep kilitli… Biraz daha büyüdüm. İyileştim. O zaman çok uzun gelen ama aslında kısacık bir yol var. Okul yolu... Her sabah çantamı unutur, aynı bakkalın önüne geldiğimde hatırlayıp geri dönerdim. Damlar vardı, yaz aylarında kadınlar damlarda bir araya gelir, patlıcan közlerdi. Çocuklar şehrin manzarasına bakıp hayallere dalardı. Birbirine bitişik damlara bakıp zıplaya zıplaya görebildiğim en uzak noktaya varabileceğimi hayal ederdim. Sonra taşındık. Damdan bakınca bile göremediğim uzak bir noktaya. Aynı yere dışardan bakmaya başladım. Her şey yıkık…” Fotoğraflar 2017 yılında 35 mm film ve kibrit kutusu kullanılarak yapılan el yapımı bir kamera ve çekim tekniği olan pinhole ile çekildi. Fotoğraflarda herhangi bir dijital müdahale bulunmuyor. Çekim öncesinde ve sırasında kibrit kutusu ve film ile yapılan oynamalar sonucunda bu görüntüler elde edildi.

DÖNÜŞÜM

Suriçi, Diyarbakır, 2018

“Kentsel Dönüşüm haberleri her gün yapılırken çocukluğumun geçtiği Diyarbakır ‘da dönüşenleri göçlerle, halklarla, anılarla görmeye başladım. Dinlediğim hikâyeler, gördüğüm fotoğraflar beni onlarca yıl öncesine götürdü. Farklı halklar, esnaflar… Aileler… Diyarbakır ’da onlarca halk yaşarmış, şimdi yok. Dönüşüm böyle bir şey mi? Taş ustaları, zanaatkârlar, kapı işlemeleri… Şimdi nerde? Gelip gidenler; gelip gidip gelip yeniden gidenler… Onlarca yıl göç alıp verdi Diyarbakır… Dönüştü. Benim zihnimde de dönüşen şeyler var, zamanla fark ettiğim… 4 yaşındayım sanırım. Hastayım, bu hastalık bacaklarımda… Yürüyemiyorum. Evin penceresinin demir panjurlarından bacaklarımı indirip sokağı izliyorum. Erişte yapan, kapı önünü yıkayan, çöp döken, sohbet eden insanlar var. Çok mu kalabalık yoksa bana mı öyle geliyor? Başım dönüyor… Komşu kapıları kilitli değil, gürültülü. Yanı başımızda bir kilise var ama onun kapısı hep kilitli… Biraz daha büyüdüm. İyileştim. O zaman çok uzun gelen ama aslında kısacık bir yol var. Okul yolu... Her sabah çantamı unutur, aynı bakkalın önüne geldiğimde hatırlayıp geri dönerdim. Damlar vardı, yaz aylarında kadınlar damlarda bir araya gelir, patlıcan közlerdi. Çocuklar şehrin manzarasına bakıp hayallere dalardı. Birbirine bitişik damlara bakıp zıplaya zıplaya görebildiğim en uzak noktaya varabileceğimi hayal ederdim. Sonra taşındık. Damdan bakınca bile göremediğim uzak bir noktaya. Aynı yere dışardan bakmaya başladım. Her şey yıkık…” Fotoğraflar 2017 yılında 35 mm film ve kibrit kutusu kullanılarak yapılan el yapımı bir kamera ve çekim tekniği olan pinhole ile çekildi. Fotoğraflarda herhangi bir dijital müdahale bulunmuyor. Çekim öncesinde ve sırasında kibrit kutusu ve film ile yapılan oynamalar sonucunda bu görüntüler elde edildi.