Çeyrek yüzyıl önce gözlerimi açmışım dağların arasındaki bir şehirde. Bildiklerim babamın anlattıkları kadar. Bilmediklerim ise bir sır gibi… Annemin beni ilk yıkadığı ev yok. Artık göremezmişim. Hatta gidemezmişim. ‘Buralar bizimdi’ diyemezmişim. Bir çeyreklik ömrüm, bir el çantası ve bir fotoğraf makinesiyle göç hikayemin peşine düştüm. Çünkü yollar yuvadır yıllar yılı. Yollar sakin. Yollar uzun. Yollar üzmezdi. Buna inandım.