Videodaki konak Çorum’ un Hacıhamza Beldesi’nde yer alıyor ve ben bu konağın 5. kuşağındanım. Bu video bu sene çekildi, konağı bir önceki ziyaretimden tam yedi yıl sonra. Zaman geçerken bizler gibi mekânlar da yaşlanıyor ve ben inanıyorum ki bazı mekânlar yıllandıkça tıpkı bilge yaşlılar gibi daha çok şey gösterir oluyor, daha güzel öyküler fısıldıyor kulağımıza. Yedi yıldan sonra yine tüm ihtişamı ile karşımda farklı öyküleri var konağın; o da ben de değişmişiz, ikimizin de anlatacakları ne kadar çok. Çok sevdiğim avlusunda ve bahçesinde saatler geçirirken, daha önce de çok kez selamlaştığımız sincaplardan birini görüyorum. Nasıl korkusuz ve rahat dolaşıyor. Hatta benden daha samimi gibiler konak ile. Büyük şehir insanı olarak şaşırıyorum tabii. Sincabın sıcaklığı ve bende uyandırdığı arkadaş canlısı his hüzünlendiriyor beni. Büyüdükçe şehirlerimiz, yapılarımız yükseldikçe ve sıkı fıkı oldukça binalar, bir olmaktan çok nasıl yalnızlaştığımızı düşünüyorum. Medeniyet doğadan bu kadar da koparmamalı bizi diyorum. Çünkü bir örneğini görüyorum o an, insan, insanın ortaya koyduğu yapı ve sincap mutlu mesut ayakta durabiliyor, beraber yıllara meydan okuyabiliyor. Sonra konağın artık depo olarak kullanılan alt katında dolaşmaya başlıyorum. Eski eşyalar, kullanılmayan tozlu hurdalar. Şimdi konağın içindeyim ve yine büyük bir yalnızlık hissi sarıyor beni. Belki de bu odaların cıvıl cıvıl insan sesleri ile dolu olduğu günleri hatırlıyorum. Bu sessizlik ve rutubet kokusu hüzünlü öykülere benziyor. Bu sefer az öncekinden farklı olarak insanın bir yere hayat katma yetisinin güzelliğini düşünüyorum. Bir yerlerde bir şairin ya da bir ozanın bahsettiğinden emin olduğum o satırlar geliyor aklıma; “önce insan vardı”. Ve bana öyle geliyor ki, mekân ile kendini yalnızlığa iten ya da bir mekânı şenlendiren, ona ruh katan da yine insandı. İkisi de insanın elindeydi yine. İnsan ile şenlenen aynı zamanda doğa ile iç içe olmayı başarabilmiş mekânların, şehirlerin özlemiyle…

ÖNCE İNSAN VARDI

Hacıhamza, Kızılırmak, Çorum, 2018

Videodaki konak Çorum’ un Hacıhamza Beldesi’nde yer alıyor ve ben bu konağın 5. kuşağındanım. Bu video bu sene çekildi, konağı bir önceki ziyaretimden tam yedi yıl sonra. Zaman geçerken bizler gibi mekânlar da yaşlanıyor ve ben inanıyorum ki bazı mekânlar yıllandıkça tıpkı bilge yaşlılar gibi daha çok şey gösterir oluyor, daha güzel öyküler fısıldıyor kulağımıza. Yedi yıldan sonra yine tüm ihtişamı ile karşımda farklı öyküleri var konağın; o da ben de değişmişiz, ikimizin de anlatacakları ne kadar çok. Çok sevdiğim avlusunda ve bahçesinde saatler geçirirken, daha önce de çok kez selamlaştığımız sincaplardan birini görüyorum. Nasıl korkusuz ve rahat dolaşıyor. Hatta benden daha samimi gibiler konak ile. Büyük şehir insanı olarak şaşırıyorum tabii. Sincabın sıcaklığı ve bende uyandırdığı arkadaş canlısı his hüzünlendiriyor beni. Büyüdükçe şehirlerimiz, yapılarımız yükseldikçe ve sıkı fıkı oldukça binalar, bir olmaktan çok nasıl yalnızlaştığımızı düşünüyorum. Medeniyet doğadan bu kadar da koparmamalı bizi diyorum. Çünkü bir örneğini görüyorum o an, insan, insanın ortaya koyduğu yapı ve sincap mutlu mesut ayakta durabiliyor, beraber yıllara meydan okuyabiliyor. Sonra konağın artık depo olarak kullanılan alt katında dolaşmaya başlıyorum. Eski eşyalar, kullanılmayan tozlu hurdalar. Şimdi konağın içindeyim ve yine büyük bir yalnızlık hissi sarıyor beni. Belki de bu odaların cıvıl cıvıl insan sesleri ile dolu olduğu günleri hatırlıyorum. Bu sessizlik ve rutubet kokusu hüzünlü öykülere benziyor. Bu sefer az öncekinden farklı olarak insanın bir yere hayat katma yetisinin güzelliğini düşünüyorum. Bir yerlerde bir şairin ya da bir ozanın bahsettiğinden emin olduğum o satırlar geliyor aklıma; “önce insan vardı”. Ve bana öyle geliyor ki, mekân ile kendini yalnızlığa iten ya da bir mekânı şenlendiren, ona ruh katan da yine insandı. İkisi de insanın elindeydi yine. İnsan ile şenlenen aynı zamanda doğa ile iç içe olmayı başarabilmiş mekânların, şehirlerin özlemiyle…