Tıka basa betonlarla doldurup genişlettiğimiz şehirler... Sıcaklık değerlerinin ters yüz olduğu, mevsimlerin birbirine karıştığı, aşırı seller ve kuraklıkların tahminsiz baskınları... İnsan yeşilden uzaklaşıyor. Yeşil artık bir anı, anımsanması ve tekrardan algılanması için sahneye konan bir tiyatro. O artık geçmiş nesillerin miras olarak bırakamadığı sağlık dolu bir hikâye... insan özünün yitirilmeye başlanan bir parçası. İnsan fiziksel ve duyusal olarak yeşile ve doğaya gereksinim duyuyor olabilir, fakat işin içine Ruh girince yeşile hasret bir psikolojinin içler acısı yansımalarını şehirlerin alelade yerlerine serpiştirilen ve gözleri boyayan “suni doğanin” kendisi açığa vuruyor. Estetik olma çabaları ise ironiyi daha da çekilmez hale getiriyor. Çaresiz kalan, yapay bir doğallık ile kandırılan şehir insanı ve amansızca gelişen ve genişleyen metropollerin trajikomik vakası.